ویژگیهای روان سنجی مقیاس آمادگی برای یادگیری خودراهبر چنگ و همکاران در دانشجویان پرستاری و مامایی

مقدمه: یادگیری خودراهبر برای توسعه حرفه­ای دانشجویان دختر پرستاری و مامایی حیاتی است و آنها را قادر می سازد تا دانش و کیفیت عملکرد حرفه­ای­شان را افزایش دهند. وجود ابزاری معتبر نه تنها برای ارزیابی خودراهبری در یادگیری بلکه بمنظور تعیین اثربخشی روش­های یاددهی و یادگیری الزامی است. هدف این مطالعه تعیین ویژگی­های روان­سنجی مقیاس آمادگی برای یادگیری خودراهبر چنگ و همکاران در دانشجویان دختر پرستاری و مامایی می باشد. روش کار: در این مطالعه مقطعی- روان­سنجی، از بین 1135 دانشجوی دختر پرستاری و مامایی قبل از دوره کارورزی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان(خوراسگان) و دانشگاه علوم پزشکی اصفهان(دانشکده پرستاری و مامایی) در سال تحصیلی94-1393 و به روش نمونه­گیری تصادفی منظم، 378 دانشجو  ابزار آمادگی برای خودراهبری در یادگیری چنگ و همکاران با 20 گویه و چهار خرده مقیاس، تکمیل کردند. داده­ها به وسیله نرم­افزارهای آماری (Lisre8.75 و Spss24) و با اجرای آزمون­های توصیفی و استنباطی، از جمله ضریب آلفای کرونباخ، همبستگی اسپیرمن- براون، گاتمن و تحلیل عاملی تأییدی(CFA) تحلیل شد. یافته ها: در چارچوب بررسی روایی سازه و  با استفاده از تحلیل عاملی تاییدی، مقیاس 20گویه­ای خود راهبری در یادگیری، در چهار عامل با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ انگیزه یادگیری 83/0، برنامه ریزی و اجرا 84/0، خود نظارتی 81/0، ارتباط بین فردی60/0 با استناد به شاخص­های برازندگی ریشه خطای میانگین مجذورات تقریب (057/0=RMSEA) ،شاخص نیکویی برازش (91/0=GFI)، و شاخص برازندگی تطبیقی(98/0=CFI) به وضوح از یکدیگر تفکیک شد و نتایج نشان داد که هر چهار عامل این مقیاس از ضرایب همسانی درونی بالایی برخوردار هستند.         نتیجه­ گیری: نتایج حاکی از این است که مقیاس آمادگی برای خودراهبری در یادگیری چنگ و همکاران، ابزاری روا و پایا جهت شناسایی قابلیت­های یادگیری خودراهبر دانشجویان دختر پرستاری و مامایی است.